Uit het dagboek van een veteraan-paracommando: René Geerdens

HERKENAAR IN DE KIJKER

Uit het dagboek van een veteraan-paracommando: René Geerdens

Voor deze uitgave van ons N-VA-blad zochten we René Geerdens op, een bijzonder figuur uit Herk-de-Stad.

René, je was para. Was dat een jongensdroom die uitkwam?

Ik herinner me nog dat ik vanuit mijn ouderlijk huis in de Hasseltsestraat de para’s met hun parachutes zag landen in het Schulensbroek. Als kind liep ik soms een eindje met hen mee over de ‘Spekbrug’ richting hun basis in Schaffen. Van toen af wist ik al dat een leven als para mijn roeping was. Zo gezegd zo gedaan. Eerst haalde ik mijn groene muts (commandobrevet) in Marche-les-Dames en nadien mijn rode (parabrevet) in Schaffen.

Vandaag kan je terugkijken op heel wat onvergetelijke belevenissen als para. Zo heb je bijvoorbeeld een tijd in Congo doorgebracht?

Inderdaad! In 1958 vertrok ik naar Camina in Katanga voor een overlevingstocht. En dat overleven mag je letterlijk nemen. We werden met elf man zonder eten of drinken op pad gestuurd. We hadden enkel een kompas, een doos lucifers en een machete bij voor een tocht van 120 kilometer in tien dagen. We mochten niet op wild schieten en aten toen enkel een afkooksel van tembotembo- en vumbavumbabladeren.

Er waren in die tijd geregeld rellen. Het was zelfs zo dat mijn moeder Lèneke tot driemaal toe voor niets op mij stond te wachten in Zaventem. Door een nieuwe golf rellen moest ons vliegtuig immers rechtsomkeer maken. Op een bepaald moment werd beslist om alle Belgen te evacueren. Hiervoor moest het vliegveld van Ndjili eerst bevrijd worden. Een opdracht die ons peloton voor zijn rekening nam. De operatie slaagde, waarop zo’n 1 800 Belgen terug naar huis konden. Vervolgens bevrijdden we drie missieposten: Libengi, Gemina en Botthou.

Maar ook dichter bij huis werd je opgevorderd?

Bij de overstromingen van 3 januari 1976 in Ruisbroek hielp ik de inwoners te evacueren en vulde ik zandzakjes om de dijken te verstevigen.

Heb je nog contact met je collega para’s van vroeger?

Ik hou goede herinneringen over aan deze periode. De kameraadschap van toen is echt onbeschrijfelijk. De para’s van indertijd zijn vrienden voor het leven. Als voorzitter van de Bond Veteranen Paracommando afdeling Diest probeer ik samen met secretaris Leo Dreesen deze vriendschap in stand te houden.

En nu geniet je van je pensioen?

Ik ben altijd sportief geweest. Tijdens mijn periode in Congo speelde ik zelfs bij het voetbalelftal van ons leger. Vandaag zal je me eerder op mijn koersfiets terugvinden. Als Herks wielertoerist bij de Berkentrappers is het mijn ambitie om jaarlijks 20 000 kilometer in de benen te hebben.