Herkenaar in de kijker: Maurice Vanmechelen

Wie Maurice Vanmechelen zegt, denkt automatisch aan muziek. Onze redactie (Ivo Grosemans) ging bij de Herkenaar op bezoek en keek nostalgisch met hem terug naar zijn muzikale loopbaan.

Vandaag kan je terugblikken op een mooie carrière vol muzikale hoogtepunten. Zo werd je bijvoorbeeld de eerste Limburgse hoornist die de eerste prijs hoorn aan het Conservatorium in Antwerpen won. Maar hoe is het allemaal begonnen?

Als jongere behaalde ik een regeringsmedaille aan de muziekacademie in Hasselt en Diest. Het was onderwijsinspecteur Willems die me destijds overtuigde om verder te gaan in de muziek. Met veel passie en geestdrift vertrok ik dan ook naar het Conservatorium in Antwerpen, een bijzonder leerrijke ervaring. Na mijn studies besloot ik om samen met Theo Mertens en zijn Koperensemble op te treden. Nadien zette ik de stap naar het onderwijs en gaf ik les aan het Conservatorium van Brussel, Hasselt, Genk en Tessenderlo. Koen Cools en Simon Van Hoecke, in 2015 nog winnaar van de Herkse cultuurprijs, zijn bijvoorbeeld twee van mijn leerlingen. Als ik hen vandaag hoor spelen, dan maakt me dat vooral heel trots en fier.

De meeste Herkenaren kennen je vooral als dé dirigent waarmee het Harmonieorkest Sint-Martinus van Herk-de- Stad in 1985 de wereldtitel in de derde divisie in Kerkrade won. Eén van jouw mooiste herinneringen?

In 1972 nam ik het dirigeerstokje over van Emile Swijsen. Sindsdien namen we regelmatig deel aan provinciale, nationale en internationale wedstrijden en met succes. Mijn allermooiste herinnering aan de harmonie is in de eerste plaats het bestuur en de leden. Als je ziet hoe zij elke keer vrijwillig, belangeloos en onbetaald het beste van zichzelf geven om de kwaliteit van een muziekstuk naar een hoger peil te brengen. Knap.

Ik heb me laten vertellen dat door jouw liefde voor muziek, je in het bezit kwam van twee oude instrumenten?

Dat klopt! Bij deze hoorn (zie foto) hoort nog een grappige anekdote. Ze behoorde namelijk toe aan een hoornblazer van het bataljon Argyll and Sutherland. Toen de Duitsers zich tijdens de Eerste Wereldoorlog moesten terugtrekken, hield dit Britse bataljon halt in Herk. Toen de Ierse hoornblazer na een avondje eten en ‘drinken’ in Café Droogmans, het vroegere duivenlokaal, op zijn paard wilde stappen, viel hij er meteen terug af, recht op zijn klaroen. Het instrument was bijgevolg onbespeelbaar waarop de soldaat de dure hoorn in rood en geel koper moest achterlaten.

Ik kwam ook nog per toeval in het bezit van een Duitse fagot (zie foto). In het kasteel van Loye van de familie de Fabribeckers in Lummen speelde op het eind van de Eerste Wereldoorlog een Duits filharmonisch orkest voor de elite van het Duitse leger. Dit orkest is waarschijnlijk in allerijl moeten vertrekken, vermits ze hun instrumenten en andere bezittingen achterlieten. Ik speelde een aantal jaren bij de harmonie van Lummen. De familie de Fabribeckers was me hiervoor zeer erkentelijk en schonk me een achtergelaten fagot.

Vanwaar je voorliefde voor het hoorninstrument?

Het hoornspelen is eigenlijk een familietraditie. Mijn vader speelde vroeger op de klaroen, wat vergelijkbaar is met de hoorn. Elk jaar op 11 november bij de herdenking van de oud-strijders speelde hij steeds de last post in Herk-de-Stad en de buurgemeenten. Ik herinner me zelfs nog dat de toenmalige burgemeester Vreys mijn vader met de auto, de enige in het dorp, kwam ophalen en naar de andere gemeenten bracht.

De muziek bracht je onrechtstreeks in contact met de politiek?

Op het Vlaams Nationaal Zangfeest in het sportpaleis te Antwerpen speelde ik samen met Th eo Mertens verscheidene jaren in het orkest onder leiding van dirigent Juliaan Wilmots. Hier kwam ik in contact met heel wat leden van de vroegere Volksunie.

En nu genieten van een welverdiend pensioen?

Ik probeer wel creatief bezig te blijven. Zo behaalde ik mijn diploma schilderkunst aan de Kunstacademie in Sint-Truiden en geniet ik ervan om gewapend met penseel en ezel een fijn kunstwerk te maken. Daarnaast help ik graag met het schilderen van decors voor de Herkse toneelvereniging. Ik luister ook graag naar muziek terwijl ik door mijn vier dikke knipselmappen met ‘fanmail’, krantenknipsels en andere muzikale herinneringen blader.